خداوند به افراد مؤ منى که از دنیا رفته و وارد عالم برزخ شده اند آن قدر نعمت و امکانات مى دهد که اگر بخواهد همه اهل زمین را دعوت کند مى تواند. نعمت ها، میوه ها، شیرینى ها، غذاها، لذت ها و شادى هاى آن جا، با عالم دنیا فرق مى کند و قبل مقایسه نیست ، لذتى که از خوردن و چشیدن میوه ها و غذاهاى دنیا مى بریم قطره اى از میوه ها و شیرینى ها و لذت هاى عالم برزخ است . بعضى افراد زنده در همین عالم از غذاها و میوه هاى برزخى استفاده کرده و لذت آن ها را برده اند. در این جا به چند مورد از آنان اشاره مى کنیم .
1- مرحوم نراقى در کتاب خزائن از یکى از موثقین اصحابش نقل فرموده که گفت : من در سن جوانى با پدرم و جمعى از دوستان هنگام عید نوروز در اصفهان دید و بازدید مى کردیم . روز سه شنبه اى براى بازدید یکى از رفقا که منزلش نزدیک تخت فولاد⁽³⁴⁸⁾ اصفهان بود رفتیم . گفتند: ایشان منزل نیست .
چون راه طولانى و درازى را آمده بودیم ، براى رفع خستگى و زیارت اهل قبور به قبرستان رفتیم و آن جا نشستیم . یکى از رفقا به مزاح و شوخى رو به قبر نزدیکمان کرد و گفت : از صاحب قبر! ایام عید است . آیا از ما پذیرایى نمى کنى ؟ ناگهان صداى از قبر بلند شد و گفت : هفته دیگر روز سه شنبه همین جا همه مهمان من هستید.
مى گوید: ما همه وحشت کردیم و گمان نمودیم تا روز سه شنبه بیشتر زنده نیستیم . مشغول اصلاح کارهاى خودمان شدیم و وصیت هاى خود را کردیم و آماده مرگ شدیم ، اما هر چه صبر کردیم از مرگ خبرى نشد. روز سه شنبه مقدارى که از روز گذشت با هم جمع شدیم و گفتیم : بر سر همان قبر برویم شاید منظور مردن نبوده است . همگى حرکت کردیم . وقتى سر قبر حاضر شدیم یکى از ما گفت : اى صاحب قبر! به وعده خود وفا کن .
صدایى از قبر بلند شد که بفرمایید: ناگهان جلو چشممان عوض شد و چشم ملکوتى ما باز گردید. باغى دیدیم در نهایت طراوت و صفاى ظاهر و در آن ، نهرهاى آب صاف و جارى و درخت هاى مشتمل بر انواع میوه هاى چهار فصل پیدا بود و بر آن درختان انواع مرغان خوش الحان مشغول آواز و نغمه سرایى بودند. شروع به گردش کردیم تا رسیدیم به عمارتى دار نهایت زیبایى و تجملات که در میان آن باغ بود و اطراف آن عمارت به باغ گشوده مى شد و ما داخل آن شدیم .
دیدیم شخصى در نهایت کمال و صفا در بالاى قصر نشسته است و جمعى از ماه رویان ، کمر خدمت به میان بسته و آماده دستور و پذیرایى از ما هستند. چون آن شخص ما را دید از جا برخاست و عذر خواهى کرد. در این بین انواع و اقسام شیرینى ها و میوه ها و آن چه را که در دنیا ندیده بودیم و تصورش را هم نمى کردیم مشاهده نمودیم .
وقتى شروع به خوردن کردیم ، چنان لذت بردیم که هیچ وقت چنین لذتى نبرده بودیم و هر چه مى خوردیم سیر نمى شدیم و باز بیشتر اشتها داشتیم ، باز میوه ها و غذاهاى گوناگون با طعم هاى مختلف آوردند، خوردیم و لذت بردیم . پس از ساعتى برخاستیم که ببینیم چه روى داده است . آن شخص بزرگوار، ما را تا بیرون باغ مشایعت کرد. پدرم از او سئوال نمود: شما کیستید که خداى متعال چنین دستگاه وسیع و با عظمتى به شما عنایت فرموده است که اگر تمام عالم را بخواهید مهمانى کنید مى توانید و بگو بدانم این جا کجاست ؟
فرمود: هم وطن شما هستم ، همان قصاب فلان محل مى باشم . گفت : علت این درجات و مقامات که به تو داده اند براى چیست ؟ فرمود: دو صفت نیک در من بود که مستحق این مقامات و اکرام شدم . یکى این که هرگز در کسبم کم فروشى نکردم . دیگر این که در عمرم نماز اول وقت را ترک ننمودم ، به طورى که اگر گوشت را در تراز گذاشته بودم و صداى ((الله اکبر)) مؤ ذن بلند مى شد، آن را وزن نمى کردم و براى نماز به مسجد مى رفتم و نماز اول وقت را درک مى نمودم . بعد از مردن ، این باغ و قصر و این همه نعمت و میوه و امکانات را به من دادند.
در هفته گذشته که شما تقاضاى پذیرایى و مهمان شدن بر من را کردید اجازه نداشتم : ماءذون نبودم که شما را دعوت کنم . این هفته اذن گرفتم و از شما پذیرایى کردم .
مى گویند: هر یک از ما مدت عمر خود سئوال کردیم و او جواب مى گفت : از جمله . شخص مکتب دارى را گفت : تو بیش از نود سال عمر مى کنى و او هنوز زنده است . به من گفت : تو فلان قدر عمر مى نمایى و الان پانزده سال دیگر باقى است . بعد خداحافظى کردیم ، ما را مشایعت کرد. خواستیم برگردیم ناگهان دیدیم در همان جاى اول ، سر قبر نشسته ایم .⁽³⁴⁹⁾