از باب نمونه داستانى را که مرحوم علامه بزرگ طباطبایى نقل فرموده و بسیار هم جالب است بیان مى کنیم .
ایشان فرمود: واعظى به نام ((سید جواد)) از اهل کربلا، در ایام محرم براى تبلیغ و ارشاد به اطراف و قصبات دور دست سفر مى کرد و براى مردم نماز جماعت مى خواند و مسئله مى گفت و بعد از ایام محرم به کربلا بر مى گشت .
در این مسافرتها یک مرتبه گذارش به محلى افتاد که همه ساکنین آن ، ((سنى )) مذهب بودند. در آن جا با ((پیر مرد)) محاسن سفید و نورانى بر خورد کرد، متوجه شد که او ((سنى )) است . از در صحبت و مذاکره وارد شد،دید الان نمى تواند مقام امامت را به او بفهماند و او را شیعه کند؛ این ((پیر مرد)) ساده لوح و پاک دل ، قلبش از محبت افرادى که غصب خلافت کرده اند چنان سرشار است که آمادگى ندارد و شاید ارائه مطلب نتیجه بد داشته باشد.تا این که یک روز که با آن ((پیر مرد)) صحبت مى کرد از او پرسید: شیخ شما کیست ؟ ⁽³⁵⁸⁾
((سید جواد)) با این سئوال مى خواست کم کم راه مذاکره با او را باز کند تا به تدریج ایمان در دل او پیدا کند و او را شیعه و معتقد به امامت نماید)).
((پیر مرد)) در پاسخ گفت : شیخ ما یک مرد قدرت مندى است که چندین مهمان سرا و ضیافت خانه ، چقدر گوسفند و شتر، چهار هزار نفر تیر انداز و چقدر عشیره و قبیله دارد.
((سید جواد)) گفت : ((به به )) از شیخ شما که چقدر مرد ثروت مند و قدرت مندى است . بعد از مذاکرات ، ((پیر مرد)) رو کرد به ((سید)) ما کیست ؟
گفت : شیخ ما یک آقایى است که هر کس هر حاجتى داشته باشد بر آورده مى کند، اگر در مشرق عالم باشى و او در مغرب اگر گرفتارى و ناراحتى براى تو پیش آید و اسم او را ببرى و او را صدا زنى ، فورا به سراغت مى آید و رفع مشکل از تو مى کند و از گرفتارى نجاتت مى دهد.
((پیرمرد)) گفت : ((به به )) عجب شیخى است ، اصلا باید شیخ این طور باشد، بعد گفت : اسمش چیست ؟ ((سید جواد)) گفت : ((شیخ على )). در این باره دیگر سخنى به میان نیامد و از هم دیگر جدا شدند. ((سید)) به کربلا برگشت .
اما آن ((پیرمرد)) از ((شیخ على )) خیلى خوشش آمد و بسیار در فکر و اندیشه او بود. بعد از مدتى که ((سید)) به آن محل آمد با عشق و علاقه فراوانى که مذاکره را به پایان برساند و ((پیر)) را شیعه کند. با خود گفت : در آن روز سنگ زیر بنا گذاشتیم و حالا بنا را تمام مى کنیم ، در آن روز نامى از ((شیخ على )) بردیم و امروز او را معرفى مى کنیم و ((پیرمرد)) روشن دل را به مقام مقدس ولایت امیر المؤ منین رهبرى مى نماییم . لذا وارد محل شد و از آن ((پیر مرد)) پرسش کرد. گفتند: او از دنیا رفته است .
خیلى متاءثر شد و با خود گفت : عجب ((پیر مردى ))! رد او دل بسته بودیم که او را به ولایت آشنا کنیم . حیف ، بدون ولایت از دنیا رفت ، مى خواستیم کارى انجام دهیم و ((پیر)) را دست گیرى کنیم ؛ معلوم بود که اهل عناد و دشمنى نیست ، تبلیغات سوء ((پیر مرد)) را از گرایش به ولایت محروم کرده است ، فوت او بسیار در من اثر کرد و به شدت متاءثر شدم .
به دیدن فرزندانش رفتم و به آن ها تسلیت گفتم و تقاضا کردم مرا بر سر قبر او برند. فرزندانش هم ، مرا بر سر قبر او بردند. گفتم : خدایا! ما در این ((پیر مرد)) امید داشتیم . چرا او را از دنیا بردى ؟ خیلى به آستانه تشیع نزدیک بود، افسوس که ناقص و محروم از دنیا رفت .
از سر قبر او باز گشتیم و با فرزندانش به منزل ((پیر مرد)) آمدیم . شب را در همان جا ماندم و خوابیدم . در عالم خواب درى را مشاهده کردم و داخل آن شدم ، دالان بزرگ و طولانى دیدم . در یک طرف آن نیمکتى بلند بود که روى آن ، دو نفر نشسته بودند و آن ((پیر مرد سنى )) نیز در مقابل آن ها نشسته است .
پس از ورود، سلام و احوال پرسى کردم . در انتهاى دالان شیشه اى دیدم که پشت آن ، باغى بزرگ دیده مى شد.
از ((پیر مرد)) پرسیدم : این جا، کجاست ؟ گفت : عالم قبر و برزخ است و این باغى که از پشت آن ، باغى بزرگ دیده مى شد.
گفتیم : چرا در آن باغ نرفتى ؟ گفت : هنوز موقعش نرسیده است ؛ زیرا اول باید این دالان را طى کنم و سپس داخل آن باغ شوم .
گفتم : چرا آن دالان را طى نمى کنى و جلو نمى روى ؟ این دو نفر فرشته آسمانى و معلم من هستند، آمده اند مرا تعلیم ولایت دهند ، وقتى ولایتم کامل شد داخل باغ مى روم .آقاى ((سید جواد))، گفتى و نگفتى (یعنى گفتى که ((شیخ على )) ما اگر از مغرب یا مشرق عالم او را صدا زنند جواب مى دهد و به فریاد مى رسد، اما نگفتى این ((شیخ على )) اسمش ‍ على بن ابیطالب است ). به خدا قسم ! همین که صدا زدم : ((شیخ على )) به فریادم برس ، همین جا حاضر گردید.
گفتم : داستان چیست ؟ گفت : وقتى از دنیا رفتم مرا در قبر گذاشتند.بعد از آن ، نکیر و منکر به سراغ من آمدند و پرسیدند:
من ربک و من نبیک و من امامک ؟
((خداى تو کیست ، پیامبرت کیست ، امام تو کدام است ))
در این حال دچار وحشت و اضطرابى سخت شدم و هر چه خواستم پاسخ دهم چیزى به زبانم جارى نشد و توانستم بگویم من اهل اسلامم خدا و پیامبر را قبول دارم هر چه خواستم خدا و پیغمبر خود را معرفى کنم به زبانم جارى نمى شد.
نکیر و منکر آمدند که اطراف مرا بگیرند و عذابم کنند. دیدم هیچ راه فرارى نیست ، گرفتار شده ام .
ناگهان به ذهنم آمد که گفتى : ما یک ((شیخى )) داریم که اگر کسى گرفتار باشد و او را صدا زند اگر او در مشرق یا در مغرب عالم باشد فورا حاضر مى شود و رفع گرفتارى از او مى کند. لذا فورا صدا زدم ((على )) به فریادم برس و مرا نجات ده .
همان وقت على بن ابى طالب ((امیرالمؤ منین )) این جا حاضر شدند و به نکیر و منکر فرمودند: دست از این ((مرد)) بردارید او معاند و از دشمنان ما نیست ، این طور تربیت شده عقایدش کامل نیست ؛ چون اطلاع نداشته است .
حضرت ((على )) علیه السلام آن دو ملک را رد کرد و دستور داد و فرشته دیگر بیایند و عقاید مرا کامل کنند. این دو نفر که روى نیمکت نشسته اند دو فرشته اى هستند که به دستور آن حضرت آمده اند و مرا تعلیم عقاید مى دهند.
حال وقت عقاید من کامل شد از امامت و ولایت اطلاع کافى پیدا کردم ، اجازه دارم که این دالان را طى کنم و وارد آن باغ بزرگ شوم .⁽³⁵⁹⁾