گاهى ارواح در عالم خواب با اهل دنیا تماس برقرار مى کنند و مطالبى در میانشان رد و بدل مى شود و حتى خبرهاى غیبى را به اهل دنیا مى دهند. گاهى در بیدارى مستقیما با اهل خود تماس برقرار مى کنند و با یکدیگر ملاقات مى نمایند. به چند نمونه از آنها توجه کنید.
1 - عبیدة بن عبدالله از موسى بن جعفر علیه السلام نقل کرده است : امام موسى علیه السلام فرمود: با پدرم (امام صادق ) براى سرکشى به بعضى از اموالش از مدینه خارج شدیم و به سوى عریض ⁽³⁷⁸⁾ حرکت کردیم ، چون به بیابان رسیدیم ، پیرمردى که موهاى سر و صورتش سفید شده بود بر پدرم وارد شد و سلام کرد.
پدرم پیاده شد و به نزد او رفت و مشغول صحبت شدند. مى شنیدم که به آن پیرمرد مى گفت : فدایت شوم و مدت طولانى با هم نشستند و از یکدیگر پرسشهایى کردند.
پس از مدتى ، آن پیرمرد بلند شد و با پدرم وداع و خداحافظى کرد و رفت . پدرم ایستاد و پیوسته به پشت سرش نظر مى کرد تا او از نظرها پنهان شد.
عرض کردم : اى پدر جان ! این پیرمرد چه کسى بود که با او سخن گفتى و با گرمى و مهربانى برخورد نمودى . تا حال ندیده بودم با هیچکس دیگر چنین سخن گفته باشى ؟ فرمود: اى فرزند! آن پدرم امام محمد باقر علیه السلام بود.⁽³⁷⁹⁾
اعمالى که انسان در دنیا انجام مى دهد (خوب باشد باید در قبر تجسم پیدا مى کنند و) تا روز قیامت همنشین او خواهند بود. بعد از آن که او را محاکمه کردند (و حساب خوب و بدش را رسیدند) او چه داخل بهشت شود یا داخل جهنم ، باز از او جدا نمى شوند.
2 - قیس بن عاصم مى گوید: با جماعتى از بنى تمیم خدمت حضرت رسول صلى الله علیه و آله رسیدیم ، در حالى که ((صلصال بن لهس )) در پیش آن حضرت بود.
عرض کردم : یا رسول الله ! ما را موعظه کن ، موعظه اى که به واسطه آن نفع ببریم ؛ زیرا ما مردمى هستیم در بیابان ها و صحراها زندگى مى کنیم و ممکن نیست که هر روز به خدمت شما برسیم و از شما موعظه و پند بگیریم .
فرمود: اى قیس ! با هر عزت ذلتى و بعد از زندگى ، مرگ و با دنیا آخرت و براى هر چیز حسابى و بر هر چیز رقیب و نگهبانى و براى هر حسنة و کار نیک ثوابى ، و براى هر کار زشت و گناه عقابى است .
بعد فرمود: اى قیس ! حتما با تو ((قرین و همنشینى )) دفن مى شود و تو نیز با او دفن خواهى شد، در حالى که او زنده است و تو مرده اى . اگر او داراى کرامت و بزرگوارى و نیک نفسى باشد ترا گرامى مى دارد، و اگر فرومایه و پست باشد به تو بدى مى کند و ناراحتى به وجود مى آورد و تو را تسلیم حوادث مى نماید و سرانجام فقط او با تو محشور مى شود و تو هم با او محشور مى شوى .
سئوالاتى که از تو مى شود فقط درباره اوست نه کس دیگر. سعى کن آنرا به صورت نیک و شایسته اى اختیار کنى و همنشینى صالح برگزینى . اگر او ((صالح )) باشد با او انس مى گیرى و شاد مى شوى و اگر فاسد و بدبو باشد به جز وحشت و نگرانى براى تو چیز دیگرى نیست و آن فقط ((عمل )) تو است که مجسم شده و در قبر و قیامت با تو همراه خواهد بود.
بعد از آن که موعظه هاى حضرت پایان یافت : ((صلصال بن دلهس )) آنها را به شعر در آورد و براى حضرت رسول و قیس بن عاصم خواند. معنى فارسى اشعار چنین است .
((از اعمال و کردار خویشتن ، دوستى براى خود برگزین ؛ زیرا رفیق آدمى ، در قبر و عالم برزخ همان اعمال او مى باشند که تجسم یافته اند.)) ((اى انسان ! بناچار باید همنشین خود را براى بعد از مرگ (عالم برزخ ) و روز قیامت انتخاب کنى و آماده سازى .))
((پس اگر به چیزى سرگرم مى شوى مراقب باش که جز به آنچه خدا مى پسندد مشغول چیز دیگرى نباشى .))
((آدمى پس از مرگ و در عالم برزخ جز با کردار و اعمال خویش قرین و رفیق نمى گردد.))
((همانا آدمى در خانواده خود میهمانى بیش نیست که اندکى در میان ایشان درنگ مى کند و پس از آن کوچ مى کند و مى رود⁽³⁸⁰⁾.))