استفاده عصمت مقربان خدا از مجموع سه آیه قرآن

در سوره انعام خداوند پس از آنکه هفده تن از پیغمبران را در چند آیه متصل بهم یاد مى‏کند از نوح، و ابراهیم، و لوط، و اسحق، و یعقوب، و اسمعیل و الیسع و موسى، و هرون، و عیسى، و یحیى، و داود، و سلیمان، و ذکریا، و ایوب، و یونس، و الیاس، و از آنها تمجید نموده، و حتى از بعضى پدران و برادران و ذریه آنها تحسین نموده و آنها را بندگان پسندیده و راه یافته معرفى فرموده است;سپس مى‏گوید:

«ذلک هدى الله یهدى به من یشاء من عباده‏»

هدایت‏ خدا به آنها رسیده آن نوع هدایتى که خداوند بندگان خاص خود را که بخواهد، به آن هدایت و رهبرى مى‏فرماید، و پس از یک آیه مى‏فرماید:

«اولئک الذین هدى الله فبهداهم اقتده‏»

اینان افرادى هستند که خداوند هدایتشان نموده، تو نیز از هدایت آنان پیروى کن. از این دو آیه استفاده مى‏شود که به پیغمبران هدایت‏خدا رسیده است، و از طرفى میفرماید:

«و من یضلل الله فماله من هاد و من یهدى الله فماله من مضل‏»

و کسى را که خداوند اضلال کند، و جلوى فیض و رحمت را بر او به بندد، هیچ راهنمائى نخواهد داشت، و کسى را که خداوند هدایت کند، هیچ گمراه کننده‏اى براى او نخواهد بود و مى‏فرماید:

«من یهد الله فهو المهتد»

کسى را که خدا هدایت کند، اوست راه یافته و از این دو آیه استفاده‏مى‏شود که افرادى را که خداوند هدایت کند آنان راه یافته بوده و هیچ القاء شیطانى از تسویلات جن و انس در آنها اثرى نمى‏گذارد و اگر تمام عالم جمع شوند نمى‏توانند آنان را از راه بیراه نموده و گمراه کنند، و در اراده و علوم و اختیار آنان تصرفى نموده و آنان را متزلزل نمایند.

و از طرف دیگر مى‏فرماید:

«الم اعهد الیکم یا بنى آدم ان لا تعبدوا الشیطان انه لکم عدو مبین و ان اعبدونى هذا صراط مستقیم و لقد اضل منکم جبلا کثیرا افلم تکونوا تعقلون‏»

اى فرزندان آدم!آیا من با شما پیمان نبستم که عبادت شیطان را ننموده از او پیروى نکنید او دشمن آشکار شماست و مرا عبادت کنید و از من پیروى نمائید که اینست راه مستقیم؟

و بدرستیکه شیطان افراد بسیار و طوائف فراوانى را گمراه نموده آیا شما تعقل نمى‏کنید؟

در این آیه پیروى از شیطان را گمراهى و اضلال تعبیر نموده است.

بنابراین بمقتضاى آیات سابق الذکر پیغمبران را خدا هدایت نموده و کسى را که خدا هدایت کند براى او گمراه‏کننده‏اى نخواهد بود.

و گمراهى به مفاد این آیه عبارت است از پیروى شیطان،و معصیت و گناه و توجه بغیر حق،و متاثر شدن از القاآت نفس اماره،و چون پیمبران را مضلى نیست ‏بنابراین براى آنان القاآت شیطانیه و تسویلات نفسیه و معصیت و گناه نیست،و این است معنى عصمت.

بنابراین از اجتماع این سه دسته از آیات قرآن بطور وضوح عصمت راه یافتگان بهدایت‏خدا ثابت و مبرهن گردید،و الحمدلله.

عصمت امیر المؤمنین علیه السلام

این استدلال راجع بعموم مقربان خداست ولى امیرالمؤمنین علیه السلام که یعسوب الدین و ولى المؤمنین و قائد الغر المحجلین است‏بنحو اولى و اتم دلالت‏بر عصمت آنحضرت دارد.

آنحضرت از کودکى در دامان حضرت رسول اکرم پرورش یافت،و در تحت تعلیم و تربیت رسول خدا بود. محمد بن طلحه شافعى مذهب متوفى بسال 654 هجری و ابن صباغ مالکى مذهب متوفى بسال 855 هجری  مى‏گویند: که چون امیرالمؤمنین علیه السلام بسن تمیز رسیدند در مکه قحطى و غلاى بسیار سختى پدید آمد، بطورى که صاحبان عیال را از پاى در آورد، و ثروتمندان را نیز تهى دست‏ساخت ابوطالب که بزرگ قریش بود و داراى عائله فراوان، نیز تهیدست ‏شد، روزى رسول خدا نزد عباس که در آن هنگام ثروتمندترین از بنى هاشم بود آمده فرمودند:اى عم از وضع قحط و غلاى مکه باخبرى و ابوطالب داراى عائله‏اى سنگین است‏بیا برویم قدرى از عائله او را با خود بمنزل آوریم و خود متفکل امور آنان گردیم تا بر او تخفیفى حاصل شود.

عباس قبول نمود، هر دو بخانه ابوطالب آمدند و گفتند: آمده ‏ایم که تا قدرى از امور تو را متکفل گردیم، تا آنکه این قحط از مکه رخت‏بربندد ابوطالب گفت: دو پسر بزرگ مرا، طالب و عقیل را براى من بگذارید و دیگر اختیار با شماست.

عباس، جعفر را برداشت و حضرت رسول الله، على را برداشته هر یک بخانه خود رفتند و پیوسته على در خانه آنحضرت و در تحت تربیت آنحضرت بود. تا زمانیکه خداوند آنحضرت را به رسالت‏برانگیخت، در اینحال نیز على متابعت نموده ایمان آورده و تصدیق رسالت نمود، و سن آنحضرت در آنوقت‏سیزده سال بود و بعضى گفته‏اند کمتر بوده، و بعضى گفته‏اند بیشتر بوده، لکن اشهر و اکثر اقوال آنست که آن حضرت هنوز بحد علم و بلوغ نرسیده بودند، و آنحضرت اولین کسى است که از مردان بر رسول خدا ایمان آورده است.