حضرت   محمّد صلّى اللّه علیه وآله 

شب بود و ... 

مکّه سر بر دامن کوهها نهاده و در خواب عمیقش غرق شده بود.آنجا هرچه بود سیاهى بود و تاریکى و حتّى روزهایش نیز از این تاریکى بهره اى فراوان داشت .درخشش خورشید سپهر را، این قدرت نبود که بر سیاهیهاى ستم پیروز شود و تاریکیهاى آن را که بر فضاى اجتماع و نیز بر جوّ قلبها و دلها سیطره اى عظیم داشت ، بزداید.
خورشیدى دگر با درخششى عظیمتر لازم بود که در انبوه متراکم سیاهیها نفوذ کند و پرده هاى قیراندود ستم و نادانى و شرک را از هم بدرد. و این خورشید در آستانه تولّد بود.مکّه در خواب بود و نمى دانست که چه حادثه عظیمى در شرف تکوین است ! کعبه در عمق درّه ، بتها را در درون خود جاى داده بود و آنها نیز در خواب بودند و خواب جامعه نیز از این خواب منشاء مى گرفت و اینجا قبله گاه مردم بود.قبله گاهى که نه حسّ داشت ، نه حرکت و نه جنب و جوش . سنگهایى بودند که به غلط و با دست استثمارگر بزرگان قوم بر مسند خدایى نشسته و مردم را در برابر خود به زانو درآورده بودند. وقتى که قبله گاه ، خود، از حس و حرکت ، شعور و بینش بى بهره باشد، زیارت کنندگان آن قبله هم از حس ، حرکت و بینش بى بهره خواهند ماند و آنگاه در این شرایط است که جبّاران جامعه ، خیلى خوب مى توانند به استفاده برخیزند و هرچه بیشتر دامنه بهره برداریهاى ظالمانه خود را گسترش دهند.براى شناخت یک جامعه ، باید دید که عقربک توجّهش به کدام سو است و قبله گاهش چیست و کجا است ؟ و همین قبله گاه است که پرتو خود را به جامعه و افراد جامعه مى تاباند و آن را به رنگ و روى خود درمى آورد و آنگاه که بت در کعبه ملّتى قرار گیرد باید انتظار هرگونه حرکت و جنبش و بینشى را از آن ملّت برداشت ، زیرا که قبله گاه ، خود، بى حرکت و فاقد بینش است . و این قانونى است کلّى براى شناخت تمام جامعه ها و در تمام اعصار و قرون .اگر قبله گاه جامعه به تاریکى گراید، این تاریکى به تمام زوایاى جامعه و حتّى به قلب و دل مردم آن جامعه نیز نفوذ مى کند و دیگر حتّى خورشید سپهر هم نمى تواند این تاریکى را بزداید و روح و جان مردم را روشن کند.در اینجا خورشیدى دیگر لازم است ، خورشیدى که باید آن را در سینه سپهر معنویّت جستجو کرد.مکّه در خواب بود و کوههاى حصار مانندش که سر بر آسمان کشیده بودند، ام القرى مادر شهرها را سخت در آغوش خود کشیده ، آن را بصورت جامعه اى دربسته در دل خود جاى داده بودند، قدرتى بس ‍ نیرومند و یا بعبارتى رساتر، قدرتى آسمانى لازم بود که مکّه را از خواب بیدار کند و آنگاه به درهم شکستن حصارهاى سنگینش بپردازد و از آنجا بسوى جهان ، تابیدن گیرد.بتهاى سنگیش ، قلبها را در حصار خود گرفته بودند و کوههاى وحشى مکّه را تنها قدرتى پیامبرانه لازم بود که این هر دو حصار را بشکند و به نجات مکّه و جهان برخیزد. و این قدرت در آستانه تولّد بود، در سال 570 میلادى .در حدود سال 570 میلادى ، کودکى در مکّه قدم به عرصه حیات نهاد که بعدها نامش سراسر جهان را فرا گرفت ؛ تاریخها را عوض کرد، در جامعه ها اثر گذارد و هنوز پس از چهارده قرن ، دنیا به نامش احترام مى گذارد و بسیارى از جامعه هاى انسانى ، مکتب آسمانى او را مذهب خود مى دانند و در شئون مختلف زندگى ، از راه و روش او پیروى مى کنند.و او، محمّد بن عبداللّه بن عبدالمطلب بن هاشم بود.