خطبه عقد بوسیله ابو  طالب عموى پیغمبر که بزرگ خاندان قریش نیز بود قرائت شد و زندگى جدید محمّدصلى الله علیه و آله آغاز گردید.محمّدصلى الله علیه و آله در زندگى جدید خود، باز هم حالات اختصاصى و تفکّرهاى مداوم خویش را از دست نداد و باز هم گاه و بیگاه از شهر بیرون مى شد و بسوى کوه نور مى رفت و چه بسا روزها و شبهایى را که در آنجا مى گذراند.این کوه چه بود؟براى همه ، توده اى از سنگهاى خشن و وحشى که با غرورى کبرآمیز سر بر آسمان مى سایند، ولى براى او، پناهگاهى بود که از غوغا و هیاهوى شهر به سکوت پرصفایش پناه مى برد. وقتى که از شهر و بى عدالتیهایش خسته مى شد، زمانى که ناله محرومیّت بیچارگان تارهاى وجودش را فرسوده و ناتوان مى ساخت ، آنگاه که هیکل بدقواره بتها که به غلط نام خدا به خود گرفته و سقوط فکرى جامعه اش را باعث شده بودند، روحش را مضطرب و پریشان مى کرد و بالاخره هنگامى که مى خواست در محیطى مساعد به تفکّر و اندیشه پردازد، به آن کوه پناه مى برد.روزها و شبها را با تنهایى و خلوت در آنجا سر مى کرد. در همین تنهاییها و در کنار صخره هاى همین کوه بود که کم کم افکار محمّدصلى الله علیه و آله شکل مى گرفت . گاه مى شد که ساعتهاى زیادى بى حرکت و بى صدا در خود و در سکوت ابهام آمیز آن کوه غرق مى شد.
در این حالت بود که حتّى گذشت زمان را نیز فراموش مى کرد. گرسنگى و تشنگى را از یاد مى برد، از عالم مادّه و قوانین خاص آن بیرون مى شد، به جهانى دیگر قدم مى گذاشت ، به جهانى که همه چیزش براى ما مجهول و اسرار آمیز است .
در آن جهان بود که روحش با ابدیّت پیوند مى گرفت ، جسمش در کوه نور و غارحرایش بود ولى روحش سراسر هستى را زیر پا مى گذاشت ، با حقایق آفرینش روبرو مى شد و راز دَهر را عریان و برهنه در مقابل خود مى دید.
در آن عالم بود که محمّد با همه چیز آشنا مى شد، درس نبوّت را مى آموخت و راه نجات انسانیّت را تعلیم مى گرفت .
نبوّت و رسالت